Խորն աշունքին Լոռու սարերով անցկենալիս մի գյուղում մութը վրա հասավ։ Հյուր ընկա Անդրիաս քեռու տանը, որ մի հին ու փորձված հովիվ էր։
Սարերում սովորություն կա, որ տեսան մեկի տունը հյուր եկավ՝ հարևանները կհավաքվեն եկվորի գլխին, կհետաքրքրվեն, հարցուփորձ կանեն՝ իմանան ի՛նչ կա, ի՛նչ չկա աշխարհքում։ Եվ ահա հետզհետե գյուղացիք հավաքվեցին Անդրիաս քեռու օթախը։
Տանտերը բուխարին թեժ արավ, մենք էլ, ով ինչպես ուզեց, տեղավորվեցինք լեն ու արձակ տախտերի վրա ու սկսեցինք զրույց անել։
Էս խոսակցության միջոցին գյուղի շներն սկսեցին անհանգիստ հաչել ու ոռնալ։
— Գել է, — միաբերան բացականչեցին գյուղացիք։
— Ընչի՞ց եք իմանում, — հարցրի ես։
— Գիլահաչ են տալի, աղա։
— Գիլա՛հաչը ո՞րն է։ Մի՛՛թե շները միշտ մի տեսակ չեն հաչում։
— Չէ՛, աղա, գիլի վրա ուրիշ տեսակ են հաչում, մարդի վրա՝ ուրիշ։ Մարդկանցից էլ՝ գողի վրա ուրիշ տեսակ են հաչում, անցորդի վրա՝ ուրիշ։ Խմբի վրա ուրիշ տեսակ են հաչում, կենդու մարդի վրա՝ ուրիշ․․․
Հենց էս խոսքի մեջն էինք, որ մի հրացան տրաքեց, շների հաչոցը սաստկացավ ու միաժամանակ մի աղմուկ բարձրացավ։
— Հասեք, հե՜յ․․․ տարա՜վ, տարա՜վ, հե՜յ․․․
Գյուղացիք դուրս թափեցին։
Շարունակություն
Բոլորը տեսան, որ ոչմեկ և ոչինչ այնտեղ չկար։ Անդրիաս քեռին ճանաչեց այս ձայնը։ Ասաց.
– Ես փորձ ունեմ հովիվության մեջ թափառել եմ արածացնելու անասուններին և ծանոթ եմ այս մարդու հետ նա կողքի գեղի որսորդն է։
Նրանք գնացին ձայների հետևից։ Ձայնը գալիս էր մի քարանձավից։ Մտանք քարաանձավ տեսանք գայլի վրա նստած մի լրիվ անծանոթ մարդ և ծանոթը։ Գյողացիները ասում են.
– Ասում էիք չէ, որ գել էր։
Անծանոթ մարդը ասաց ես Հունաստանից եկաց Տալատաշին եմ։ Գյուղացիները ուրախանում էն.
– Վայ, մի օրում երկու արտասահմանցի, ինչ լավա։
Գյուղացիք վերձնում են Տալատաշիին և տանում տարօրինակ հարցերով նեռվայնացնում։ Տալատաշին փախնում է։ Իսկ ծանոթին, րոի անունը Ջեք էր արցնում են ինչ էր, որ տարել։ Նա պատսխանում է.
– Ջրիս շիշն էր տարել, իսկ ես շատ ծարավ էի։
Բոլորովս ծիծաղեցինք և ես շարունակեցի ճանապարս կամ ոնց ասում են իբր «գեղացիք» «ճամփես»։
Գագիկ Ղազարյանի բլոգ 